“Mama, ga je met ons mee naar de lammetjes?
Nee?
Waarom niet?
Dat is toch gezellig?”
“Mama, wij gaan even weg.
Jij mag mijn muis wel even bij jou hebben,
dan ben je niet alleen.”
Dit is Chloë. Ze kijkt me aan met oprechte, sprankelende oogjes.
O lieverd, je spontane, hoopvolle vragen…zo onschuldig, nieuwsgierig en eerlijk!
Met je vragen raak je een diep verlangen aan.
Wat ga ik graag met je mee!
Ik wil zo graag met jou op avontuur!
Er schieten tranen in mijn ogen.
En een kort moment voel ik me falen.
Falen als mama.
Wat had ik je graag meer willen geven als moeder.
Wat had ik graag voor je willen zorgen; een volle dag, alleen met jou.
Met jou had ik de wereld willen ontdekken.
Naar buiten, de stad in, winkels doorsjouwen.
Naar de speeltuin, naar het zwembad, naar de kinderboerderij.
Al die mooie ervaringen. Ik mis het intens.
Ik kijk Chloë aan en zij kijkt naar mij.
“Dat lijkt me leuk lieverd, maar ik kan niet mee. Maak maar leuke fotootjes met papa, dan kan ik zien waar jullie zijn geweest.”
Ik bedwing mijn tranen wanneer ze het huis uitgaan en laat ze komen wanneer ik ze uitzwaai.
Wat is ze puur!
Wat zijn haar vragen spontaan!
Ons verlangen en ons gemis; we spreken het bijna niet meer uit.
Maurits en ik worstelen in stilte. Maar nu stelt Chloë deze eerlijke vragen.
Wat kan ik veel van haar openheid leren.
De onbevangenheid waarmee ze haar emoties toont.
Zo eerlijk verdrietig en onbevangen blij.
Zo te omarmen wat er is in het hier en nu.
Zo wijs.
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van een achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
No Comments