Ik loop over de lange gangen van het ziekenhuis. Ik heb een afspraak bij een specialist. Terwijl ik hier loop ruik ik de geuren van ontsmettingsmiddelen en medicijnen.
Met dat ik dit ruik voel ik kriebels in mijn buik van enthousiasme en zie ik in een flits voor me dat ik naar de garderobe loop waar ik mijn uniform aantrek en dan naar de afdeling verloskunde ga om aan het werk te gaan.
Dat de ziekenhuisgeuren een vertrouwd gevoel geven is niet vreemd. Ik heb hier 10 jaar lang als verpleegkundige gewerkt. Eerst een aantal jaren op de afdeling Gynaecologie en na een vervolgstudie op de afdeling Verloskunde. Ik heb dit met veel passie gedaan.
Het is 5 jaar geleden dat ik voor het laatst in uniform als verpleegkundige aan het werk ben geweest. Die laatste keer zou de laatste werkdag zijn voor een periode van een zwangerschapsverlof, toen niet wetende dat het de laatste werkdag van jaren zou zijn.
Regelmatig wordt ik wakker en realiseer ik me dat ik die nacht in mijn dromen op de verloskamers aan het werk ben geweest.
Het voelt zo wrang. De kwaliteiten, de passie en het verlangen om te zorgen zitten nog steeds in mijn hart terwijl ik het fysiek niet kan uitvoeren. Het voelt alsof er een deel van mij is losgescheurd.
Nu vraag ik me af of verpleegkundige zijn alleen een beroep is. Voor mij is het veel meer. Hoe kan ik de kwaliteiten van dit deel in mij tot uiting laten komen (en dit grondgebied van mijn zijn weer innemen)?
Want een ding weet ik, het hoort nog steeds bij mij.
Ik ga op zoek naar wegen om in te slaan waar ik liefde, zorg en passie kan uitdragen.
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
