Luid applaus, geroep en gejuich klinkt op. Onder de lagen beton komt een man uit gekropen, met in zijn armen een kind. Eerst is alleen een donkere haarbos te zien, vol met grijze vegen en gruis. De camera zoomt in, mijn oog valt op zijn diepliggende, grote, donkere kijkertjes, verbijsterd kijkt hij om zich heen.
Vanuit de vrieskou, stilte en immense donkere holte onder het puin is er nu ineens deze reuring en fel zonlicht op zijn gezichtje. De shock is op dit moment zichtbaar, in zijn stille lijfje en heeft tijd nodig om te ontdooien. Voor hem staan deze dagen geijkt als moment in zijn leven. Vanaf nu is er ‘een voor- en een na de aardbeving.
Dit ligt opgeslagen in elke vezel van zijn lichaam. Fysiek en emotioneel, in zijn autonome zenuwstelsel. Toch zal de ontlading voor hem nog moeten komen. Wanneer zal de ontlading komen? Over een jaar? 20 jaar? of in de volgende generaties?
Lijden. Zoveel lijden in een jong leven, van het een op het andere moment. Als toeschouwer kijken we vol ongeloof toe, verbijsterd over het lijden dat zoveel mensen treft. De een wordt aangezet tot actie, een ander kijkt machteloos toe, simpelweg omdat het niet binnen je mogelijkheden ligt om hulp te bieden of omdat je aan de grond genageld staat van bijna onopgemerkte gevoelens van verbijstering.
Lijden. Lijden in de wereld, in schril contrast met de schoonheid van majestueuze bergen. De schoonheid van de natuur lijkt een druppel in de oceaan van het lijden. Waarom? Is dit wat God wil? Grote, reflectieve vragen klinken op. Logisch!
En ook toont Hij zich keer op keer heel dichtbij. Opent Hij Zijn armen, om jou en een ieder persoonlijk te omarmen. Vast te houden. Hij huilt mee. In Lucas 20:41 staat beschreven dat toen Jezus op weg was naar Jeruzalem stil stond. Naar Jeruzalem keek en huilde. Hij kóós ervoor om stil te staan. Te kijken en mee te leven met de mensen in Jeruzalem. Het diepe besef van gebrokenheid liet tranen toe die Hij huilde. Zijn leven is een voorbeeld van liefde, warmte en echtheid. En tegelijk is Hij een voorbeeld in het lijden. Hij levert een grootse, enorme strijd wat Hem op Zijn knieën brengt en het uitroept naar God: “Heer verlos hen” en “God waarom verlaat U mij?”
“We find the truth in the mist of suffering.
We find meaning when we see that our suffering is not the end of the line.”
Met Hem mogen we uitzien naar de dag en het moment dat Hij het lijden heeft getransformeerd aan het kruis en opzien naar dit moment, wetend dat dit niet het einde is! Hij leeft! En er komt een dag dat we vrij zijn, van alle pijn en lijden!
Die morgen zullen we met z’n allen dansen!
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
No Comments