“Stomme fiets!”
Zomaar, uit het niets, gooide ik deze woorden eruit.
Ik schrok er zelf van.
Daar stond mijn fiets, met het fietsstoeltje van Chloë achterop.
Maurits had hem gebruikt voor een bezoekje aan vrienden en nu stond hij voor het raam.
De blauwe fiets.
Ik keek ernaar.
Een golf van verdriet spoelde over me heen.
Een steek in mijn hart.
Tranen in mijn ogen.
Mijn fiets.
Hij staat symbool voor wat geweest is.
Vrijheid.
Bezoekjes aan de stad.
Op weg naar mijn werk, ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat.
De wind door mijn haren.
In beweging.
Nu is het Maurits die hem gebruikt.
Op deze fiets ervaarde Chloë haar eerste fietstochtje.
Ik zwaaide ze na en maakte een foto.
Op deze fiets werd ze weggebracht naar haar peuterklasje.
Ik zwaaide ze na en maakte een foto.
Op deze fiets ontdekte Chloë de straten in onze buurt.
Naar de eendjes, naar de kinderboerderij, naar de winkel.
Ik zwaai hen uit en zie de foto’s van hun avonturen.
Hoop
‘Zullen we de fiets wegdoen,’ stelde Maurits voor.
Ik bleef stil en dacht na over het conflict in mij. Mijn eerste gedachte was ‘Nee!’ en tegelijk begreep ik Maurits vraag zo goed.
Hoe confronterend het ook is,
deze fiets staat voor hoop.
Hoop dat ik op een dag, opnieuw, deze fiets zal gebruiken.
In beweging.
Vrij.
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
