Het is dinsdagochtend. Ik voel een tikje op de deken. Het is mijn dochter die me wakker maakt en fluistert; het is 7 uur! Intens moe doe ik mijn ogen open en stap langzaam uit bed. Even gaan mijn gedachten terug naar de avond, ik lag er al om 20u in en sliep bijna gelijk.
Ik heb 11 uur geslapen! Hoe kan ik nu zo moe zijn? Het frustreert me dat ik me niet uitgerust voel. Ik voel een druk op mijn borst en een heel leeg gevoel in mijn buik. Even leg ik een hand op mijn buik en zeg in gedachten tegen mezelf: ‘Ja, het is ook zo. Dit is wat het is.’
Lagen van gevoel waar nog geen woorden voor zijn, mijn lichaam spreekt onmiskenbare duidelijke taal.
Dit was een week voor de verjaardag van mijn dochter. Ze is 8 geworden. En elk jaar verrast de rouw me opnieuw. Rouw die zich plots aandient. Dan voel ik me intens moe, heel laag belastbaar en labiel. De wereld ziet er donkerder uit, veel van wat er om me heen gebeurt gaat dan langs me heen.
Eerder knokte ik hier tegen. Vond het onzin. Ik ben toch blij met mijn lieve dochter? Hoezo zou ik verdrietig zijn? Ik wilde het wegdrukken, niet zien wat er ook was. Maar dat heeft zich alleen maar verder vastgezet in mijn lichaam.
Nu is het anders. Nu weet ik, dit is rouw. Dit is verdriet om wat ik verloren heb. Al deze jaren leef ik met pijn. Ik heb zoveel gemist buitenshuis en zoveel ingeleverd in mijn leven.
Dit jaar heeft de rouw nog een extra laag omdat zij, mijn moeder, er niet meer is. Zij was erbij met de geboorte van Chloë. En elk jaar op haar verjaardag gaf mijn moeder mij een knuffel met tranen in haar ogen. Ook zij voelde de dubbele laag van blijdschap om het wonder van Chloë haar leven en tegelijk de enorme impact op mijn leven en ons gezin. Zonder woorden voelde zij en begreep zij.
Met een hand op mijn buik voel ik, naar dat wat er is. Het bestaat naast elkaar. Verdriet, rouw en pijn. En ook: Dankbaarheid, liefde en hoop voor het leven! Van mijn dochter én de ommekeer die gaande is in mijn lichaam – richting herstel! 💃
Op sommige dagen spreekt alleen het lichaam. Zijn er geen woorden voor wat er is, maar buitelen de lagen en emoties over elkaar heen.
En dat wens ik jou ook toe. Dat alles er mag zijn. Het is zelfs essentieel op je weg naar herstel en genezing!
Morgen dans je weer.💃
Lieve groetjes,
Ruth
No Comments