Ik lig op bed. Aan de stijfheid en de scherpere pijn in mijn bekken, stuit en rug voel ik dat ik gisteren mijn lichaam teveel heb belast. Toch te lang gewandeld. En bij thuiskomst te lang in de benen geweest om Chloë te helpen.
Opzich is het goed om af en toe de grenzen op te zoeken en spierkracht op te bouwen. Maar nu de pijn me overspoelt voel ik me wanhopig. Ik wil hier helemaal niet liggen! Ik wil graag bezig zijn in huis. Ik wil koken, de was doen, of op de fiets stappen om een vriendin te bezoeken. Ik wil zo graag in beweging komen, maar mijn lichaam staat het niet toe.
Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe vaak krijg ik dit soort terugslagen nog te verwerken? Ik wil mijn fysieke kracht ontzettend graag opbouwen. Maar elke stap die ik maak -een langere wandelroute dan gebruikelijk of een nieuwe activiteit- wordt gevolgd door meer pijn.
Ik huil. En terwijl de tranen me over de wangen rollen, komt er een lied in mij op. Een lied met de tekst: ‘Ik verlang naar Jezus’. Jezus is voor mij de bron van onuitputtelijke warmte, liefde en goedheid, alles waar ik op momenten als deze naar verlang.
Het lied gaat verder met de tekst: ‘alles in mij roept om Hem’.
Ik zing dit met diep verlangen naar God. Nu mijn lichaam zo protesteert en vol pijn is, werken deze woorden verzachtend. Bij Hem vind ik de vrijheid om te huilen en hoef ik niet te vechten. Mijn gedachten komen tot rust.
Ik geloof dat er een dag komt waarop ik bij God zal zijn, en naar die dag kijk ik uit.
Diep in mijn hart is nu een dieper besef van Gods vrede.
Deze is vervuld van vertrouwen en hoop.
De pijn en mijn leven, staan in het perspectief van Zijn Eeuwigheid.
In dit perspectief wordt mijn dag lichter.
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
