‘Zie hoe Jezus daar loopt in Jeruzalem. Met een kruis op Zijn rug en een doornenkroon..(..)!’ zingt Chloë uitbundig terwijl zij aan het spelen is.
Ze zingt vrolijk het een na het andere liedje.
Het is bijna Pasen.
Prachtig, haar enthousiasme en overgave in het zingen!
Nieuwsgierig stelt ze zo nu en dan vragen: “Hoe zwaar is het kruis eigenlijk dat Jezus draagt? Waarom loopt Hij daar?” En, “Waarom helpt niemand Hem?”
Ik geef haar uitleg, hoewel ze de helft hoort en vervolgens opgaat in haar spel.
Zo onschuldig als deze woorden uit haar mond klinken, zo raken ze mijn hart. Het liefst wil ik het uitroepen: ‘Ja, echt! Dat heeft Jezus gedaan! Met het kruis op Zijn rug en de doornenkroon, een ondenkbaar zware last.
De striemen op Zijn rug, de open wonden op zijn hoofd, beurse pijn van kneuzingen. Een eenzaam weten hoe mis de mensen het om Hem heen hadden, Zijn verlangen dat ze God zouden kennen, Zijn liefde omdat zij niet weten wat ze doen. Een diepe emotionele pijn.. zo liep, strompelde Hij naar Golgotha. Om gekruisigd te worden.
Er zijn momenten en dagen dat ik denk: ‘Hoe lang nog? Houd ik de pijn, dit leven vol?’
Dan roep ik het wanhopig uit naar God, wie kent dit beter dan wij? Hij riep, op Zijn einde aan het kruis: ‘Waarom hebt U mij verlaten?’
Een diepe, wanhopige, smekende uitroep: Waarom??! Een pijn die vele malen groter is dan ik mij kan voorstellen.
Zo diep als Hij gegaan is hoef ik niet te gaan, hoeft niemand van ons meer te gaan. Zo rijk, zo groots deze hoop en troost dat Hij mij kent, jou kent en we het niet alleen hoeven doen.
En met diep respect en ontzag kniel ik neer… Jezus koos voor deze weg. Voor jou. Voor mij. Een nieuw perspectief op een leven dat vrij zal zijn van pijn, lijden en verdriet.
Dank U Heer, voor Uw liefde!
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
