“Kijk dat nou!”, zegt een vrouw terwijl ze naar mij wijst. Lachend stoot ze haar buurvrouw tegen haar schouder en vervolgd: “er staat een stoel naast haar en dan gaat ze zo ‘zitten’!”
Ongemakkelijk schuif ik met mijn voeten wat heen en weer, zoekend naar woorden om te reageren. Ja er staat een stoel naast me en ik hurk er wachtend naast tot ik binnen geroepen wordt.
Vriendelijk had ik de vrouw begroet bij het binnenkomen in de wachtkamer. Nu kijk ik niets ziende naar mijn telefoon en buitelen mijn gedachten over elkaar heen; ik wil haar confronteren met de realiteit dat ik niet zitten kán, waardoor ze zich bewust zal worden van haar ongepaste gelach.
Anderzijds begrijp ik dat het best vreemd oogt en zal het een spontane opmerking zijn. Nog even denk ik; ‘Zal ik er een kwinkslag van maken?’
Toch vinden mijn woorden geen weg over mijn lippen.
Ik voel een steek van verdriet dat mensen zo ondoordacht kunnen praten. Nog in gedachten verzonken hoor ik mijn naam roepen, sta ik op en loop de wachtkamer uit.
Verwachtingen
Ik vermoed dat we allemaal wel eens vreemd opkijken wanneer een ander iets anders doet dan onze verwachting is. Dat ook jij, ik wel eens, er vanuit gaat dat anderen denken of doen zoals wij zelf.
Het is de realiteit dat mijn houding niet een doorsnee is. Toch om buitenshuis te kunnen zijn kan ik dit op vele plaatsen alleen volhouden door te liggen op de achterbank van de auto of staan te blijven waar iedereen zit en hurken wanneer ik het staan niet volhoudt.
Soms kunnen we ons niet voegen in een situatie, omdat we overlopen van de drukte of overprikkeld zijn. Of maken we een botte opmerking, misplaatst en voortkomend uit eigen verdriet of een moeilijk vraagstuk waar je op dat moment mee te dealen hebt.
Kun je dan accepteren dat dat even zo is? Lief zijn voor onszelf en evenzo voor de ander?
Dit is omdenken.
Omdenken is een dagelijks terugkerende oefening, althans voor mij.
Wat kan ik wel doen en in welke houding of tijdsbestek terwijl ik accepteer dat ik mijn lichaam niet veranderen kan?
De grondlegger van het begrip omdenken is Berthold Gunster (1959). Op de site www.omdenken.nl is te lezen: “Omdenken houdt in dat je de dingen accepteert die je niet veranderen kunt, van een ‘ja-maar’ een ‘ja’ maken. Door dat te doen, maak je van een probleem een feit. Waarna de tweede stap volgt: maak van een ‘ja’ een ‘ja-en’. Maak van dat feit – waar je in eerste instantie dus last van had – een nieuwe mogelijkheid.”
Zijn
Het is mijn verlangen dat een ieder de ander laat zíjn. Zijn zoals hij/zij is of doet. Dat het anders-zijn niet ‘niet normaal’ of raar is.
Liever voor elkaar zijn en de ander accepteren, zonder te weten wat de achterliggende reden is van andermans gedrag of houding.
Zo hebben we minder verwachtingen en kunnen we elkaar liefdevol zien.
Omdenken, omdat het positief is voor jezelf.
Omdenken, omdat het zeker veel moois geeft aan een ander!
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
