Golven beuken tegen mijn lichaam, de onderstroom trekt mij elke armslag weer een halve meter terug de zee in. Ik hijg, hap naar adem. Zie ik het strand al?
Op het ritme van mijn gedachten zwem ik verder: hou vol, nog even, je kunt het!
Tot mij onverwachte kennis ter ore komt;
Je kunt uit het mui komen!
Laat je meevoeren door de stroom, zwem er niet tegenin!
Wat gebeurt er allemaal in mijn lichaam?
Pijneducatie.
Ik kan de theorie wel dromen!!
Nogmaals krijg ik de vraag; ik wil je het e.e.a vertellen over pijn, wat weet je ervan? Ik voel irritatie van weerstand en denk; ‘daar weet ik inmiddels genoeg over’.
Ik vertel.
Ik krijg een aantal titels aangereikt over de meest recente wetenschappelijke onderzoeken. Dat de therapeuten er zelf lyrisch over zijn trekt mijn aandacht en vraag of hij een voorbeeld kan noemen.
Therapeut Wouter begint te vertellen; “Chronische pijn heeft een veel groter neveneffect dan tot voor kort gedacht. Dat we verhoogde adrenaline en cortisol aanmaken bij gevaar-, schrik- of vlucht situaties is al langere tijd bekend. Handig in oorlogssituaties, misbruik, acute pijn of bij natuurrampen, waar alle vrijgekomen energie broodnodig is om te overleven.”
Theorie tot zover bekend.
Menig nieuwe wetenschappelijke inzichten tonen aan dat door langdurige pijn er vele mentale, biologische en hormonale processen gaande zijn. Hij noemt de gevolgen op, welke ik een voor een kan aanvinken in mijn dagen: “extreme vermoeidheid, vergeetachtigheid, hormonen in disbalans, maag- en darmklachten, prikkelbaarheid, somberheid, lage spierspanning afgewisseld met verhoogde spierspanning.”
Stotterend van verbijstering zeg ik: “dus dat ik buiten adem ben van traplopen en douchen wijt ik aan mij minimale conditie is veel meer dan dat?” Mijn aandacht is getrokken en ik vertel over mijn lichamelijke gewaarwordingen waar ik nauwelijks met anderen over wil praten, omdat het zo zwak voelt. Er is elke dag wel iets, ik heb hoofdpijn, of mijn maag- en darmen zijn van slag of ik ben geheel niet fit. En dat is dus een fysiologisch proces van een lichaam met pijn?
Temidden van de muistroom
Het antwoord is bevestigend. Wanneer de pijn langdurig is zijn er vele bijwerkingen van dit verhoogde adrenaline niveau. Cortisol wordt aangemaakt en deze combinatie zorgt ervoor dat je spijsvertering remt, je een hoge hartslag hebt, spieren minder bloedtoevoer krijgen. Het lichaam blijft in de alerte stand, heeft een verhoogde reactie op prikkels van buitenaf en een minder werkend immuunsysteem.
Zijn woorden klinken als de waarschuwende woorden van de reddingsbrigade: ‘Pas op! Levensgevaarlijk! Weet wat je moet doen als je in een mui terecht komt!’
Ja, dag na dag ben ik aan het ploeteren tegen de weerbarstige stroom in. Ik voel me uitgeput, verzwakt, verschillende systemen in mijn lichaam zijn van slag, de weerbarstige onderstroom zorgt voor een domino effect.
Maar, wat is het alternatief?
“Je laten meedrijven met de stroom. Die zal je uiteindelijk terugvoeren naar het strand.”
Alles in mij komt in opstand. Dit kan niet, ik wil zoeken, vechten, laten zien dat ik mijn best doe door alles te proberen. En jullie vragen van mij om me over te geven aan de stroom?
Het kan toch niet zo zijn dat ik nóg meer moet liggen, nog meer terugtrekken van het sociale leven, wat blijft er over van mijn leven?
Het dubieuze is dat precies deze opstand in mij, mede de aanleiding voor mijn lichaam is om aan te spannen, een signaal dat het vecht tegen wat er is.
Accepteren dat het nodig is, de rust, de ontspanning van warmte, meer slapen.
Alles in mij komt in opstand. Dit kan niet, ik wil zoeken, vechten, laten zien dat ik mijn best doe door alles te proberen.”
In de loop van de weken en maanden leer ik stukje bij beetje hoe ik hier keuzes in kan maken. Hoe ik mijn lichaam zorg en de nodige aandacht kan geven. Ook tegen veel gedachten in van mensen die beweren dat het vele liggen niet goed kan zijn. In zekere zin is het waar, de spieren verslappen van het liggen. En toch heb ik hier een weg doorheen te gaan om wellicht daarna op te kunnen bouwen in kracht.
Elke dag sta ik voor de keuze; laat ik me meevoeren of ga ik zelf zwemmen?
Er zijn geregeld momenten dat ik toch weer probeer om zelf te zwemmen, het zelf wil doen.
Diep van binnen resoneert een pijnlijke vraag;
Hoe lang nog zal ik dobberen op deze oneindige zee?
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
