December 2019. De injecties zouden helpen om de pijn te verzachten. Het werd een dieptepunt.
De injecties
De injecties zijn gezet in de bron van de pijn, dat voel ik. Ik beleef het opnieuw. Ik zie flashbacks van de pijn in de eerste jaren na de bevalling.
Toen was ik zo vol van het nieuwe leven van Chloë. Toen kon ik de pijn niet altijd erkennen en wilde ik vooral genieten van haar in onze armen.
De injecties doen me herinneren aan de tijd dat de pijn nog acuut was, een direct gevolg
van de bevalling die ik doormaakte. Ook nu is de pijn acuut. Wondpijn. Diep in de
stuit. Een ander soort pijn dan de pijn die ik al jaren bij me draag en die ‘chronisch’ wordt
genoemd. ‘Hier moet ik even doorheen,’ denk ik wanneer ik in de weken die volgen de pijn voel van de injecties.
Vicieuze cirkel
Maar ik wil niet opnieuw een vicieuze cirkel in!
Ik ga niet zitten afwachten zoals ik eerder heb gedaan.
Toen zeiden ze ook: Rust. Rust is goed voor het herstel.
Het bracht me in een negatieve spiraal. De oefeningen om weer op krachten te komen,
kostten zoveel inspanning.
Ik wil daar niet opnieuw doorheen.
Ik wil mijn kracht niet kwijt.
“Deze reactie, met zo’n heftige pijn kennen we niet,” zei de therapeut.
“We weten niet waarom het bij jou zo uitpakt. Sterkte ermee.”
Vol ongeloof keek ik naar de telefoon.
Dit meen je niet. Is dat alles?
Vraag om hulp
Wat nu? Ik kan geen kant op. Letterlijk niet en figuurlijk niet.
Ik vraag om hulp. Keer op keer bel ik de huisarts: Denk met me mee. Help me. Bestaan er
deskundigen op dit gebied? Mensen die kennis hebben van spieren en pijn? Breng me
alsjeblieft met hen in contact!’
‘Je zult moeten afwachten,’ was het antwoord.
Dit trek ik niet langer. En dus neem ik een besluit: Ik start met morfine.
De afgelopen jaren heb ik daar vanaf willen blijven vanwege het risico op verslaving. Toch
is dit nu de beste keuze. Ik wil een negatieve vicieuze cirkel voor zijn. Ik kies voor zelfzorg.
Verlichting. En hopelijk kom ik daarmee in de benen, ondanks de pijn.
Ik besef het me nu: de vicieuze cirkel die ik probeer te vermijden is toch gekomen.
Pijn.
Slecht slapen.
Griep na griep.
De spiermassa in mijn lichaam neemt af.
De hoop is – opnieuw – een teleurstelling geworden.
Ik voel dat ik hier op een dieptepunt zit van deze jaren. Mijn lichaam heeft weinig bij te zetten, van douchen raak ik uitgeput en ik kan nauwelijks een blokje om lopen.
Ik voel me wanhopig. Ik ben 33 jaar en wil graag kunnen bewegen, kunnen leven.
De hoop is – opnieuw – een teleurstelling geworden.
De huisarts had me al verteld dat ik moet afwachten. Maar dat wil ik niet. Ik besluit de huisarts te bellen en vraag hem om mij aan te melden voor revalidatie. De wachttijden blijken nog maanden te zijn. Ik vertel hem over mijn wanhoop en dat ik me in de steek gelaten voel.
Hoe kan ik mijn kracht verliezen en dat er alleen gezegd wordt; wacht maar af? Hij besloot om de tijd te overbruggen naar een revalidatie een therapeute te consulteren bij mij thuis om te starten met opbouwen.
Rouwen en loslaten
Intussen rijst de gedachte, dit zou wel eens een einde kunnen zijn aan deze zoektocht van behandeling dat gericht is op fysiek herstel.
Ik overweeg een nieuwe weg in te slaan, een weg van loslaten en acceptatie. Een weg die voelt als een weg van vrijheid van veel dieper in mij. Zonder vechten. Met deze gedachten voel ik het gewicht van verdriet van deze jaren en voel dat ik dit niet alleen kan. De weg van loslaten en accepteren zal gepaard gaan met verwerken en rouwen. Een weg die ik wil gaan, met Jezus naast me en onder begeleiding van een therapeut.
Over deze blogs:
Deze blog is een vervolg op ‘Een nummertje?’. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
