Het is januari 2020. Ik sta in de woonkamer te praten met Else, de therapeute. Later dit jaar begin ik met een nieuw revalidatietraject, en het idee is dat ik met haar hulp al wat kan opbouwen in de tijd dat ik wacht op het nieuwe traject.
Voor we beginnen wil zij een aantal zaken van mij weten. “Wat is je doel?” Is haar eerste vraag. Ik heb allerlei ideeën. Ik wil kracht opbouwen en mijn uithoudingsvermogen verbeteren. Tot nu toe ben ik fysiek te zwak om die oefeningen te doen. Is er een manier waarop het wél zou kunnen?
Vijf minuten
“Wat doe je zoal op een ochtend?” vraagt ze vervolgens. Ik maak een opsomming van mijn activiteiten. Het meerendeel van de dag breng ik liggend op de bank door. Ik kan hooguit 5 minuten per uur staan. “Dan is dat je ijkpunt,” zegt ze. “Laten we het rustig opbouwen. Niet meer dan een paar minuten per week.”
Haar woorden slaan in als een bom. Niet meer dan een paar minuten per week?! Hoe lang gaat dit wel niet duren? Maandenlang heb ik gevraagd om hulp, uit angst voor fysieke achteruitgang. Nu ben ik 3 maanden verder en is er van de opgebouwde kracht van de vorige revalidaties niets meer over. Ik voel me moedeloos, ik mis mijn oorspronkelijke stabiliteit en kracht van mijn lichaam. Wat is dit pijnlijk. Ik ben stil, mijn benen trillen van de inspanning van het hier even met haar staan praten. Else kijkt me begripvol aan en zegt: ‘dit is heel confronterend hè?’
Acceptatie
Op dit moment realiseer ik me dat ik de gebroken staat van mijn lichaam nog altijd niet heb geaccepteerd. Ik bleef altijd geloven dat ik met de juiste hulp zo weer de oude zou zijn, maar mijn lichaam geeft een ander signaal. Ik moet een keuze maken; blijf ik me verzetten tegen de realiteit, of accepteer ik deze?
Nieuwe ruimte
De therapie van Else blijkt een diepere les te bevatten. In de weken die volgen besef ik me dat achterom kijken niet helpt. De tijd dat ik 20 minuten achtereen kon wandelen is voorbij. Dat de injecties in oktober me zover hebben teruggezet in mobiliteit is een gegeven. Het is tijd om dat te aanvaarden. Dit een een les die ik hieruit leer.
Over deze blogs:
Deze blog is een vervolg op de blog: ‘De vraag.‘ Voor het lezen van een achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
