Blog: Juli | 2023
Mijn bodem schudt op zijn grondvesten. Is het dan toch mogelijk?
Na al die jaren?
Vier jaar geleden was ik bij een chirurg. Na inwendig onderzoek was zijn conclusie, de pijn is dusdanig gesensitiseert en er zijn te veel bronnen van pijn in stuit en bekkengebied dat het verwijderen van de stuit geen optie is. Op dit moment niet. Het kan zijn als er jaren overheen gaan dat dat anders is en dan mag je terug komen.
Na vele onderzoeken, therapeuten en jaren heb ik de zoektocht naar de oplossing losgelaten. Niet omdat ik de hoop opgaf. Maar omdat de golven van hoop en teleurstelling te groot waren. Keer op keer het hopen op die ene arts, dat ene gesprek of een behandeling. En dan ‘nee, ik kan niks meer voor je doen’ of ‘ik begrijp het ook niet’.
Omdat het extern georiënteerd zijn geen leven was.
Het enige wat ik aan het doen was, was overleven. En dat is geen leven.
En daar stond ik dan. Stil. Alleen in alle voorbijkomende gevoelens, brokken en uitspraken die gedaan waren. Om ze te snappen, te begrijpen. Want waarom hebben ze dan gezegd dat dit het zou zijn? Waarom hebben ze me doen hopen dat ik nu op de juiste plek was?
Doe dan geen uitspraken. Wees eerlijk. Wees transparant.
Boos zijn op hen heeft geen zin, want zij dachten daadwerkelijk dat ze wat konden betekenen voor mij. En zij acteren binnen de kaders van deze maatschappij en kunnen daar niet omheen werken.
En toch, er klopt iets niet.
Er knaagt iets aan me.
‘Het klopt niet’. Woorden die bleven malen. Het klopt niet. En ik besloot dat ik niet langer wilde vechten voor een extern antwoord. Een externe uitslag.
Ik heb pijn. Punt. En ‘ze’ weten niet waarom. Ik ook niet. Maar wat vertelt mijn lichaam mij? Wat heb ik te doen vanbinnen dat het wel klopt?
Een onwijs spannende weg. Een weg die totaal een andere kant op ging dan ik in eerste instantie wilde.
Het ging niet meer over doorzetten, grenzen opzoeken, opbouwen.
Want ik besloot dat ik ook dat niet meer wilde. Ik wilde leven. Kwaliteit van leven. En niet gericht zijn op ‘als en dan’. Wanneer de pijn voorbij zou zijn. Ik wilde leven met wat er is. In het nu. Met mij.
Dat deed pijn. Want er bleef weinig leven over. Binnenhuis. Afhankelijk van anderen. Kijkend door een venster naar het leven.
In de stilte vond ik een rijkgeschakeerde binnenkant, van voelen, intuïtie, leerhonger, nieuwsgierigheid en verlangens. Verlangens om in verbinding te zijn met mezelf, met anderen en met God.
Eerst voelde het als afbreken, nog meer rust en ontspanning.
Het werd een weg van confrontatie, verdriet en rouw.
Een weg van heel veel lezen, leren en ontdekken.
Een pad vol vragen, nieuwsgierigheid en studie.
Gesprekken, spiegels en reflectie.
En nu, zegt zij, zo onverwacht: “Wat denk je ervan, zullen we samen in het diepe springen?”
Ik blijf even stil. Wetende wat ze zeggen gaat.
Een coccygectomie. De stuit operatief verwijderen.
De pijn is gecentraliseerd naar alleen de stuit.
Hoezo nu? Hoe kan het? En tegelijk diep van binnen weet ik en voel ik. Het klopt.
Nee, het resultaat van de operatie weten we niet.
Wel is het een feit dat het nu mogelijk is.
Een coccygectomie. De stuit gaat eruit. Binnenkort.
De Ruth van toen, de Ruth van nu. Maar wie is zij straks?
De avond, nacht en dagen die volgen zijn een rollercoaster. Luiken naar de toekomst gaan open, waarvan ik niet wist dat ze gesloten waren… Kijkjes in een toekomst zonder pijn. Een toekomst vol beweging en het kunnen uitleven van energie. Kijk op een ander functionerend lichaam met een zo andere uitwerking voor ons gezin.
En ik schrik. Ik ken dat niet. Ik ben nu ruim 7 jaar moeder. Maar ik weet helemaal niet hoe ik een moeder kan zijn zonder pijn. Ik weet helemaal niet hoe het is om een moeder te zijn die het thuis kan runnen zonder chronische pijn. Ik weet helemaal niet … wie ik dan ben.
Het is groot. Ontzettend groot.
Ik, weer op de fiets? Ik, die de deur uitstap, de auto in en zelf de straat uit zal rijden?
ik, zelf, met Chloë op het schoolplein staan en daar… nou ja, gewoon bén?
Ik ken het niet meer.
Ik ken de Ruth van toen, voor dit alles.
Ik ken de Ruth van nu.
Maar wie is zij straks?
Bizar, want we weten het niet. Ik ken de weg niet. Wat ik wel weet is dat ik nu leef. En niet straks. Dus ook nu niet over hoef te stappen op overleven naar straks. Ik ga niet wachten op dat ene moment. Het is dag voor dag. Het is een proces. Het gaat om nu. Nu leef ik deze dag, maak ik keuzes omdat het niet gaat, of omdat het voor eventjes wel kan, vraag ik om hulp en zeg ik regelmatig ‘nee, het gaat niet’. Of geniet ik van dat wat we kunnen doen in een moment samen als gezin, geniet ik van de zon en ben ik dankbaar voor dat wat sprankelt.
Ik ken de weg niet. Weet niet hoe het uitpakt. Of er complicaties zijn. Of het meevalt. Of dat het een totale ommekeer gaat zijn.
Wat ik wel weet is dat ik nu leef. Dat ik er onwijs naar uit zie. En dat ik het heel spannend vind. Dat het leven een enorme zoektocht is en er niet een kloppend, precies antwoord zal zijn. Dit is mijn weg die ik te gaan heb. En ik ga. In vertrouwen.
Morgen dans je weer! dat is waar ik voor sta. Ook voor jou. Ga naar www.morgendansjeweer.nl voor gesprek, coaching en begeleiding.
No Comments