Ik mijmer en staar voor me uit.
De muur voelt ruw aan mijn rug terwijl ik mijn hoofd met mijn handen ondersteun.
Zit ik hier al een dag? Of dagen? Of maanden?
Zucht.. ik sta op uit mijn hurkzit, trek de sjaal strakker om mij heen. Brr.. Bij het eerste open venster blijf ik even staan, de wind strijkt langs mijn gezicht en ik tuur in de verte. Beweegt er iets op de vlakte die zich uitstrekt tot aan de horizon, of zie ik daar misschien wat komen..?
Woorden komen als fluisteringen over mijn lippen: ‘Heer, hoe lang nog?’
Ja dat wachten lang duurt is een bekende uitdrukking. Ongeduldige mensen in een wachtrij bij de kassa of toen ik als kind uitzag na het moment dat het eerste bezoek komt voor mijn verjaardag.
Maar dit?
Dit is wachten van heel andere orde.
Deze torenkamer is verborgen achter de dagelijkse activiteiten en gezellige momenten in de week. Een plek waar ik geregeld doorbreng wanneer de pijn oplaait en als ik alleen ben. Een plek waar de dagen zich aaneen rijgen van hetzelfde.
De wolken waaien in sneltempo voorbij, soms zit er even een vogeltje voor het raam, of slaat de regen tegen het venster. In deze relatieve stilte klinken er woorden op het ritme van mijn ademhaling:
“Wees stil en weet dat ik God ben.”
Precies daar, onverwachts, midden in de pijn en het lijden, juist op die momenten kan de grootheid van God zo voelbaar zijn! Ja, in deze stilte is Zijn aanwezigheid zo voelbaar dat ik er niet omheen kan. En ook niet wil. Deze verwachting, deze hoop geeft kracht om na een tijdje weer op te staan en ik houd me vast aan Zijn belofte, er komt een dag dat alles mooi zal zijn en er geen tranen meer zijn.
In deze wachttoren,
op de muur van het (on)uitgesproken gebed,
roept mijn hart en zie ik uit naar Hem.
Chronische pijn | Blogs | 2022
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
No Comments