2011 | Fertiliteitstraject | Blogs
Ik klim de trappen op en ril even. Het strakke, zware gevoel in mijn buik doet mij vermoeden dat.. nee, laat maar. Want misschien heb ik het wel verkeerd..
Het is de zoveelste keer deze maand dat ik de fertiliteitskliniek binnenloop. Nu zo’n twee weken geleden dat ik hier vijf keer die week moest zijn. Wat dat betreft was het even rustig deze dagen.
De eitjes groeiden deze cyclus opnieuw heel traag, zo’n 8 weken verder bleken ze toch genoeg te groeien! En de laatste millimeters werden vanwege de grillige groei, dagelijks of om de dag gemonitord.
Maar het geduld werd beloond, de pregnyl kon ik injecteren!
Oh wat ben ik benieuwd, zijn de eitjes gesprongen? Ik hoop dat nu alle fases van dit gedeelte van de cyclus hebben gewerkt! Dan waren deze 3 jaren niet voor niks..!
En ik menstrueer ook nog niet, dat had toch al wel gemoeten..
Inmiddels aangekomen bij de wachtkamer neem ik plaats op de hardhouten stoelen. Op het gebrabbel van een kindje bij de speeltafel en het geritsel van tijdschriften na is het stil. Ik begroet de mensen die er al zijn en kijk nog even om me heen. Bizar eigenlijk, ik kom hier nu zo’n 3 jaar, maar zie zelden een bekend gezicht.
Paradoxaal, zo eenzaam de weg enerzijds, zo veel mensen die hier behandeld worden anderzijds.
Ergens gaat een deur open; ‘Mevrouw Doetjes?’ hoor ik.
In de behandelruimte loop ik, geroutineerd als ik hier ben, gelijk achter het gordijn waar ik me ontdoe van mijn schoenen, broek en onderbroek en neem plaats op de gynaecologische stoel. Opnieuw ril ik.
De arts strijkt gel op de echokop terwijl hij zegt: “dus 15 dagen geleden waren er 3 eitjes voldoende gerijpt, we gaan zien of de pregnyl injectie deze keer gedaan heeft wat we willen!
Met dat het echobeeld getoond wordt voel ik hoe mijn schouders zakken. Shit! Drie grote zwarte blaasjes in mijn eierstokken. Ze zitten er nog.
Weer hebben ze niks gedaan.
De arts zegt: “volgende keer beter!”
Een volgende keer? Wat? Pff. Ik weet even niet wat ik wil. Nou, eh ja, je hebt gelijk, misschien de volgende keer inderdaad..
Gedachten buitelen over elkaar heen.
Mijn onderbuikgevoel maakte mij al wat duidelijk, maar hè wat hoopte ik dat ik het mis had!
De blaasjes zijn cystes geworden. Dat betekent weer andere medicatie om dit weefsel af te stoten.. Moedeloosheid overvalt me.
In stilte kleed ik mij weer aan, rond het gesprek vriendelijk af, terwijl tranen opborrelen en ik mijn best doe om ze terug te dringen. Er is immers toch weer een mogelijkheid? De volgende keer, ja, dan zal het vast beter gaan!
Nu is het enige wat ik wil: hier weg. Ik voel me ineens zó moe.
Dit was in juni 2011. Drie jaar na het begin van het fertiliteitstraject.
Over deze blogs:
Deze blogs zijn in willekeurige volgorde geschreven. Voor het lezen van de achtergrond van deze blogs kun je hier verder lezen.
No Comments